Ο πολιτιστικός τουρισμός μετατρέπεται σιγά σιγά σε βιωματικό τουρισμό. Όπως κατέδειξε η Μελέτη Σκοπιμότητας του Έργου, ένας αυξανόμενος αριθμός πολιτιστικών ταξιδιωτών δεν εκφράζει πια έντονο ενδιαφέρον για πολυσύχναστα πολιτιστικά αξιοθέατα, αλλά δείχνει σαφή προτίμηση για περισσότερο προσωπικές, μικρής κλίμακας και αυθεντικές πτυχές του τοπικού πολιτισμού του εκάστοτε προορισμού.
Παραδείγματα αυτής της «ανθρωποκεντρικής» προσέγγιση του τουριστικού προϊόντος, περιλαμβάνουν το ενδιαφέρον για βιοτεχνικά και χειροποίητα προϊόντα (υλικός πολιτισμός) και πραγματικά εμπνευσμένες εμπειρίες που αγγίζουν τους επισκέπτες με συναισθηματικό τρόπο και τους συνδέουν με τον συγκεκριμένο τόπο, τους ανθρώπους και τον πολιτισμό (άυλος πολιτισμός). Τέτοιες εμπειρίες λογίζονται για παράδειγμα η βαφή ομπρελών στην Ταϊλάνδη, η βαφή υφασμάτων στη Γουατεμάλα ή η παρασκευή κάρυ στην Ταϊλάνδη, η συμμετοχή σε μουσικά δρώμενα στη Βραζιλία αλλά και δράσεις όπως τα Ανοιχτά Εργαστήρια τα οποία αποτελούν και αντικείμενο του Έργου. Κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου ταξιδιού, οι τουρίστες/επισκέπτες βιώνουν έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν αμεσότερα στην τοπική καθημερινότητα με έναν βιωματικό τρόπο.
Μεταξύ άλλων η Μελέτη Σκοπιμότητας του Έργου κατέληξε ότι ο βιωματικός πολιτιστικός τουρισμός προσφέρει σωρεία ευκαιριών για παραδοσιακούς και μη παίχτες της αγοράς του Πολιτισμού και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς για ανάπτυξη και προώθηση λύσεων ανάδειξης και βιωματικής κατανάλωσης μοναδικών εμπειριών. Ακόμα, στα πλαίσια της σύγχρονης ψηφιακής εποχής, τα μουσεία έχουν τη δυνατότητα να καθιστούν την αποκατάσταση ορισμένων αντικειμένων προσβάσιμη στο κοινό, ώστε να μπορεί αυτό να παρακολουθεί τη διαδικασία, εμπλέκοντας το κοινό στην πολιτιστική του κληρονομιά και εξελίσσοντας τον παραδοσιακό ρόλο του συντηρητή.
